Angielka

Pod koniec zeszłego roku na platformie HBOMAX pojawił się stworzony przez Hugo Blicka miniserial, sześcioodcinkowy zaledwie z definitywnym zakończeniem o czym uprzedzam, żeby nie było. I już mi żal, że ciąg dalszy nie nastąpi. Ta wspólna produkcja Wielkiej Brytanii i USA (BBC i Amazon) jest pięknym, chwytającym za serce (przynajmniej moje) filmem, którego akcja rozgrywa się w 1890 roku (a także nieco wcześniej i nieco później) na wielkich preriach ówczesnego Dzikiego Zachodu. Zawsze kochałam się w kulturze Narodów obu Ameryk (ze szczególnym uwzględnieniem Ameryki Północnej), trochę pozostałości, śladów, ludzi udało mi się zobaczyć i posłuchać na żywo, więc z sentymentem patrzę na te wszystkie historie rozgrywające się wśród osadników i pierwotnych mieszkańców tych terenów. Bohaterów serialu jest dwoje. Tytułowa Angielka, Cornelia Locke, która przybywa do Ameryki śladem mordercy swojego dziecka i spotyka na swojej drodze Eli Whippa, członka plemienia Pawnee (Paunisów) i byłego zwiadowcy. Ich wspólna droga, pełna brutalnych wydarzeń, jest również przepiękną historią dwojga samotnych ludzi, których rozmowa, wydarzenia, wspólne przeżycia zbliżają pomimo różnic kulturowych. Do tego dochodzą historie poboczne ludzi, których spotykają na swojej drodze a których losy zazębiają się z ich losem. Serial jest przepięknie filmowany, wielkie przestrzenie, fantastyczne ujęcia natury, spokój. Ilustrowane znakomicie dobraną muzyką powoduje, że serial pozostaje w głowie, tym bardziej, że problemy poruszone w nim są ponadczasowe, czasem filozoficzne, ale bez zbędnego patosu, zadęcia czy dydaktyzmu. Dwoje głównych aktorów, Emily Blunt i Chaske Spencer, są rewelacyjni, wtopieni w postacie i otoczenie. Na ekranie pojawiają się również Tom Hughes, Steve Wall, świetny Stephen Rea, diaboliczny Rafe Spall, Ciaran Hinds czy Toby Jones. Bardzo, bardzo dobry obraz i piękne przeżycie.