C’mon C’mon

Bardzo kameralny film, bo występuje w nim zaledwie sześć osób: Johnny, jego siostra Viv, jej synek Jesse i ojciec Jessy’ego, Paul, a także dwoje współpracowników Johnny’ego, Roxanne i Fern. Oraz wiele dzieci udzielających wywiadów Johnny’emu, który jest dziennikarzem i zbiera materiały do swojej pracy. Przepytuje dzieci o marzenia, przyszłość i supermoce. Reżyser, Mike Mills, zrobił ten czarno – biały film w 2021 roku, i opowiada w nim o więzi, która się rodzi pomiędzy dojrzałym, samotnym mężczyzną a jego dziewięcioletnim siostrzeńcem. Chłopca wychowuje mama, ale ojciec jest obecny w życiu Jessy’ego z pewnej odległości. Paul jest chory (domyślamy się, że to choroba afektywna dwubiegunowa) i z uwagi na syna wyprowadził się. Choroba niestety zaostrzyła się i Viv chce się nim zaopiekować. Prosi więc brata, żeby przyjechał i przez kilka dni zajął się chłopcem. Najpierw wspólne życie idzie opornie, ale z czasem Jessy i Johnny powoli układają swoje relacje. A że nieobecność mamy przedłuża się a praca Johnny’ego nie może czekać, obaj udają się w podróż. Najpierw jadą do Nowego Jorku, a potem do Nowego Orleanu. Chłopiec uczy się pracy z mikrofonem, sam nagrywa dźwięki i obserwuje otoczenie, a dziennikarz uczy się powoli odpowiedzialności za kogoś i okazywania uczuć. Z czasem i czułości. Dziennikarza zagrał Jaoquin Phoenix (pierwsza rola po Jokerze) i jest niesamowicie wiarygodny w ukazywaniu samotnego dojrzałego mężczyzny w zderzeniu z małym chłopcem. Chłopczyk, którego zagrał Woody Norman, jest nieco dziwnym, ale bardzo bystrym dzieckiem mocno związanym z matką i przejmującym się chorobą ojca. Wzruszający malec. Reszta postaci jest tłem i komentarzem do tego, co dzieje się miedzy tą dwójką. Polecam gorąco ten film, to bardzo ciepła historia. Wnosi dużo nadziei i nieco uśmiechu.